ΑΝΕΚΔΟΤΟ

Μια φορά ήταν ένας τύπος, που οδηγούσε το αμάξι του στην εξοχή. Ερημιές, ησυχία, ΜΠΑΜ! του σκάει το λάστιχο. Ρεζέρβα έχει, γρύλλο δεν έχει.
- “Οχι ρε γαμώτο”, ατυχία, στην ερημιά πού να βρει κάποιον να τον βοηθήσει.
Στο βάθος, μακρυά, βλέπει ενα φως.
Θα πάω εκεί, λέει ο ήρωάς μας, όλο και κάποιος θα βρεθεί να με βοηθήσει.
Ξεκινάει λοιπόν, με κατεύθυνση για το σπίτι.
Στην διαδρομή, μονολογεί…
- “Βέβαια, δεν ξέρω ποιόν θα πετύχω εκεί, αλλά στην ερημιά είναι καλοί άνθρωποι, θα βοηθησουν.”
Περπατάει, είναι ένα χιλιόμετρο μακρυά.
- “Τώρα, απο την άλλη θα μου πεις, μπορεί να είναι κανένας παπούς με καμιά γιαγιά, που να ξέρουν αυτοί από αμάξια…”
…γύρω στα 800 μέτρα…
- “Ε, καλα, δεν χρειάζεται να ξέρουν και τίποτα – ένα γρύλλο χρειάστηκα, δεν θα τους κάνει και κόπο…”
…600 μέτρα…
“Δηλαδή! εντάξει – θα τους ενοχλήσω νυχτιάτικα, αλλά εγώ φταίω;! χάλασε δηλαδή το αμάξι κύριε, τι να κάνω; νομίζεις είχα σκοπό να σε ενοχλήσω;”
…300 μέτρα…

Διαβάστε περισσότερα »